Gisteren plofte hij weer op de deurmat, de Kampioen vd ANWB. Het meest ongelezen blad van NL, dat linea recta in de blauwe bak verdwijnt.  Even voor de oplettende lezer, wij hebben geen deurmat met een brievenbus erboven, daarvoor is de oprijlaan te lang.  

Terwijl ik dit met Femke besprak, gingen de gedachten uit naar mijn beginjaren bij LenW. We hadden toen nog een secretaresse, een enorme telefooncentrale en een frankeermachine. We verstuurden het jaarwerk namelijk nog in zo een enorm grote gele enveloppe, die zichzelf uitvouwde, zodat er ruimte was voor een extra setje van het Jaarwerk. Een kopie voor de bank en niet geheel onbelangrijk een extra setje voor in het archief, altijd handig. Ik hoor je nu denken, maar dan hadden jullie ook ringbanden? Jazeker, in de kleur van het logo, en zo’n rare perforator, een apparaat waarmee de ringbanden door de gaatjes pasten, voorbladen met het logo, achterbladen zonder, transparante plastic cover en een mat grijze als achterkant. 

Een extra printje haalden we tenslotte door een scanstraat waarmee we voor onszelf een digitale kopie hadden. Daarna kon het geheel in die giga gele enveloppe, 13 kg verder, dus dito franco ….. Gelukkig hadden we in die tijd nog slechts een paar honderd klanten, waardoor we slecht 1 x per dag, wel even voor 5-en langs het postkantoor hoefden om het geheel af te geven. Binnen 24 uur lag het dan bij onze klant, mits het door de brievenbus paste.  

Tot, tot, tot ……. een klant vroeg … alles leuk en aardig, maar heb je wellicht een PDF-je voor ons? Diezelfde middag nog, zijn we gestopt met bovenstaand ritueel. 

15 jaar terug, we zeiden het al even, en toch verwacht ik, valt ook volgende maand de Kampioen weer op de mat.
Nah, dat dus ….